24. Kazuno

Skłamałabym mówiąc, że ostatnie wydarzenia nie wywarły na mnie żadnego wrażenia i wszystko jest w porządku, bo czy budzenie się w środku nocy, czucie jego dotyku na sobie, jest normalne? Po za tym często się zapominałam i tak jak teraz odpływałam w najciemniejsze zakątki swojej świadomości chorobliwie wracając do tamtych chwil, katując się jeszcze bardziej, pogrążając w smutku i beznadziei.

Oczywiście nie byłam jak Uchiha, nie umiałam kryć emocji za kamienną maską obojętności. Wszyscy dookoła doskonale wiedzieli, że było zemną coś nie tak. Najczęściej siedziałam wpatrzona tępo w jakiś punkt, z podkurczonymi nogami nie świadoma łez spływających po moich policzkach.

Nie chciałam ich martwić czy spowalniać misji, ale nieświadomie moje zachowanie właśnie takie skutki przynosiło. Nigdy nie zostawałam sama. Nawet na nocnej warcie zawsze czułam czyjś wzrok na moich plecach. Może pilnowali mnie, bo się martwili, a może, dlatego że nadal byłam bezbronna... Nie mam pojęcia. Za to wiedziałam, że powinniśmy być na miejscu trzy dni temu, a tak nie było. Wiedziałam też, że ktoś w tym momencie siedzi na drzewie i mnie obserwuje. Miałam dość braku zaufania, niańczenia mnie i wmawiania, że nic się nie stało i będzie dobrze... Ostatnio bywam strasznie rozdrażniona.

- Dobrze wiem, że mnie obserwujecie. Możesz wyjść idioto. - Warknęłam odwracając twarz w kierunku, w którym czułam czyjąś obecność. Jednak zamiast osoby zauważyłam kilka drobnych listków opadających leniwie z drzewa na ziemie, świadczących o czyimś ruchu. Może i nie miałam chakry, ale nie byłam głupia, wiedziałam, że ktoś tam jest. Wstałam z ziemi otrzepując się z brudu. Rozejrzałam się dookoła uważnie. Było ciemno. Ognisko rozświetlało tylko cześć polany, na której rozbiliśmy obóz, właściwie to bardziej mi przeszkadzało niż pomagało w widzeniu rzucając jeszcze większe cienie za namiotami i wozem.

- Powinnaś być wdzięczna, że tu siedzę pomimo tego, że też mam swoją zmianę. Ktoś by cie zabił, a ty byś nawet nie zauważyła tego. - Mruknął mi do ucha swoim zimnym i przyprawiającym o dreszcze głosem. Stał tak, blisko, że moje plecy niemal stykały się z jego torsem, a oddechem łaskotał mój kark wywołując na nim gęsią skórkę. Czułam wyraźnie jego zapach. Ta dziwna bliskość... Znów pogrążałam się w odmętach swojej świadomości. Czując jak przejeżdża opuszkami palców po mojej nagiej skórze w miejscu otarć od obroży drgnęłam budząc się jakby z letargu.

- Przestań... - Wychrypiałam. Sama nie wiedziałam czy było w tym słowie więcej strachu, obrzydzenia, smutku czy zwykłej przestrogi. Chyba nigdy nie byliśmy tak blisko siebie. Nie wiedziałam czy to strach wywołuje dziwne dreszcze i gęsią skórkę na moim ciele czy może coś innego.

- Boisz się mnie?- Zapytał, a jego głos wydawał się dziwnie odległy.

- ...Nie... – Odpowiedziałam po chwili, choć sama nie byłam pewna. Popatrzyłam w ziemie znów odpływając gdzieś daleko myślami.

- Więc dlaczego się odsunęłaś?- Dopytywał.

Dopiero teraz poczułam nieprzyjemny chłód na plecach. Nie czułam już jego bliskości. Uciekłam nieświadomie od niego.

Odwróciłam się powoli i jakby nigdy nic spojrzałam na niego. Stał wyprostowany ponad dwa metry od mnie. Przypatrywał mi się, co zdawało mi się dziwne, kłopotliwe i denerwujące, ale też i miłe. Może i to moja chora wyobraźnia, ale widziałam w tych jego bezdennie czarnych oczach coś na wzór troski. Martwił się o mnie? On? To niemożliwe.

Pokręciłam głową z delikatnym uśmiechem odganiając głupawe myśli.

- Co cie tak bawi, he? - Zapytał marszcząc brwi widocznie niezadowolony.

- Nic takiego. Przez chwile myślałam, że się o mnie martwisz czy coś.

Sasuke spojrzał na mnie jak na idiotkę. - W sumie to jak zazwyczaj.- I prychnął.

- W twoich snach Mała.

- Do jasnej cholery nie jestem M A Ł A. – Warknęłam robiąc kilka pewnych kroków w kierunku Uchihy stając przed nim i piorunując go wzrokiem. Nikt nie umiał mi tak poprawić humoru jak on.

- Jesteś. - Zaśmiał się. - Nie rób tak, bo jeszcze ktoś pomyśli, że chciałaś mnie przestraszyć. Nie bałem się ciebie, gdy nie miałaś tej błyskotki i teraz też nie będę. Wyglądasz jak mała bezbronna owieczka. Tylko schrupać.- Powiedział najwidoczniej rozbawiony machając na mnie ręką i wchodząc do swojego namiotu. Miał niesamowicie dobry humor nie za często było mi dane słyszeć jego szczery śmiech.

Tupnęłam nogą poirytowana sycząc pod nosem parę niemiłych słów pod jego adresem siadając przy ognisku z upartą miną pięciolatki.

- Słyszałem. - Usłyszałam po chwili z namiotu.

- Co on kurwa?- Syknęłam. Po chwili ciężko westchnęłam wpatrując się dalej w ognisko i rozmyślając.

W końcu. Myślałam, że nigdy nie dotrzemy do Kazuno, a teraz po kolejnych dniach powolnego marszu staliśmy tu całą czwórką czekając na zapłatę i kogoś, kto w końcu zdejmie mi te obroże z karku.  Zaczynałam czuć się jak pies. Tylko jeszcze smyczy brakowało.

- Dziękuje wam bardzo za dostarczenie mojej siostry do domu.  -  Powiedział wysoki przystojny mężczyzna o krwistoczerwonych włosach i karmelowych oczach wchodząc do sali, w której kazano nam czekać na Daimyo. – Niestety mojego ojca i matki nie ma, więc pozwólcie, że ja się wami zaopiekuje i w ramach podziękowania rozgośćcie się w naszych komnatach do czasu przybycia naszego specjalisty. Niestety on także jest po za miastem w tej chwili, ale gdy siostra wyjaśniła mi sytuacje natychmiast po niego posłałem. Powinien tu być lada dzień by pomóc panience.  – Uśmiechnął się stając zemną oko w oko. – Jestem Sasori Yamada. – Powiedział wyciągając do mnie dłoń z przyjaznym uśmiechem.

- Mai Namikaze. – Powiedziałam od niechcenia podając mu dłoń, a on ją uniósł delikatnie i ucałował. – Nadęty baran. – Pomyślałam wywracając oczyma i zabierając dłoń, a on przywitał się z resztą.

- Fumihiro zaprowadzi was do pokoi. – Oznajmił, gdy starzec podszedł do nas wskazując dłonią na wyjście.

Jak można mieszkać w takim miejscu?  Z moją orientacją w terenie, bez chakry gubiłabym się tu, co chwila. O Kami gdzie ja trafiłam. Tysiące przestronnych bogato zdobionych, identycznie wyglądających korytarzy z tysiącami drzwi. Służba krzątająca się na paluszkach niby niezauważalnie po całym domu. Sterylny porządek i wszechobecny przepych.

A gdy w końcu dotarłam do swojego pokoju, który swoją drogą był wielkości naszego mieszkania, posiadał własną łazienkę z ogromną wanną, balkon z widokiem na wielki i piękny ogród, ogromne łóżko z baldachimem, toaletkę, ogromną szafę, w której mogłyby się schować spokojnie dwie osoby wielkości Naruto, a wszystko to w starym królewskim stylu. Ciemne drewno z pozłacanymi elementami.

Opadła mi szczęka. Mogłabym tu zostać na zawsze. Na dodatek jakby tego wszystkiego było mało, na stoliku stała taca z ciepłym śniadaniem, bo jeszcze było wcześnie a w pokoju stała służka. Dziewczyna na oko w moim wieku skora spełnić każdą moją prośbę.

- Mogę w czymś służyć panience? – Zapytała miłym głosem niewysoka śliczna szatynka w tradycyjnym granatowo niebieskim kimonie.

- Tak. – Odparłam rozglądając się po pokoju jak małe dziecko, zaciekawiona wszystkim. W końcu mogłam oderwać się od wydarzeń z przed kilku dni. – Nie mów do mnie na pani. Dobrze? Jestem Mai. – Uśmiechnęłam się wyciągając do niej dłoń.

- D-dobrze. – Odparła trochę zaskoczona po chwili uśmiechając się do mnie uroczo.

Po długiej kąpieli i opatrzeniu ran ubrana w piękne czerwono-czarne kimono, które dostałam od Sumi, służącej, którą spotkałam w pokoju, wyszłam na spacer do ogrodu. Pogoda była piękna a to miejsce wręcz magiczne.

- Też uwielbiam się przechadzać po ogrodzie przed obiadem. – Usłyszałam głos za plecami, gdy się obróciłam moje oczy napotkały karmelowe tęczówki Sasoriego.

- Em… Tak. – Bąknęłam. Jego spojrzenie było hipnotyzujące. Można było utopić się w tym szczerym spojrzeniu.

- Chciałbym Cie zaprosić, wraz z twoimi kompanami na przyjęcie wieczorem i prosić o małą przysługę. Mam nadzieje, że nie odmówisz. – Uśmiechnął się do mnie zniewalająco.

- Przyjęcie? – Zapytałam zaciekawiona.

- Tak. Nudna kolacja z dyplomatami. Potrzebuję pięknej partnerki u mojego boku.

- Słucham?

- Proszę cię byś mi towarzyszyła. Nic wielkiego, ubierzesz się ładnie i usiądziesz obok mnie, uśmiechniesz. Nic więcej. Jesteś śliczna. Pomyślałem, że to będzie miła odmiana. Jako kunoichi pewnie często nie przebierasz się w piękne stroje i nie chodzisz na przyjęcia, prawda?

- Em… Niekoniecznie. – Przytaknęłam zgodnie z prawdą.

- Zgódź się proszę. Obiecuje, że będziesz się świetnie bawiła. Oczywiście wraz z kompanami. – Uśmiechnął się. Jakoś nie potrafiłam mu odmówić. Miał coś w sobie, w uśmiechu, w oczach. Coś, co nie pozwalało mi powiedzieć „nie”.

- Em… No dobrze. To chyba nic strasznego. – Stwierdziłam z uśmiechem.

- Dziękuje. - Odetchnął z ulgą.  – Musze już iść. Ty też nie błądź tu zbyt długo. Niebawem obiad.

- Dobrze. - Uśmiechnęłam się machając chłopakowi na pożegnanie, po chwili ruszając dalej na spacer napawając się pięknem ogrodu.

- Spodobał ci się, co? – Usłyszałam tak znajomy zimny ton głosu za plecami.

- Znowu za mną łazisz? – Syknęłam odwracając się na piecie piorunując wzrokiem młodego Uchihe.

- Chciałabyś. – Prychnął mi w twarz. – Po prostu mam tak ogromnego pecha i zawsze jesteś tam gdzie akurat zamierzałem pójść. – Uśmiechnął się szyderczo.

- Tak? Wiec gdzie teraz Pan zamierza iść?

- Teraz stoję tu… - Zaczął.

- No to sobie stój, a ja pójdę gdzie indziej. – Wywróciłam oczyma stukając drewnianymi zori o kafelki na ścieżce ruszając przed siebie.

- Stój. – Powiedział stanowczo szarpiąc mnie za nadgarstek i zatrzymując. – Stoję tu i rozmawiam z tobą. Nie przerywaj mi nigdy więcej. Wiesz, że tego nie lubię. Tak jak i tego twojego wywracania oczyma.- Syknął.

- Och doprawdy?  To straszne. Popatrz, a ja nie lubię ciebie Sasuke. – Syknęłam.

- Więc wracając do rozmowy. Ten paniczyk wpadł ci w oko, co? – Zaśmiał się gorzko.

- Nawet jeśli to, co cię to obchodzi?

- Mnie osobiście nic, ale może mówi ci coś imię Kiba? – Powiedział wpatrując się w moje oczy czekając na coś.

- Kiba… - Kompletnie o nim zapomniałam. Źle, nie zapomniałam, ale ostatnio miałam inne rzeczy na głowie nisz tęsknienie do niego. – Mój chłopak i co? Nie musisz się martwić moim związkiem. Sama o niego zadbam.
- Właśnie widzę. – Powiedział jakby z wyrzutem w głosie.

- Co cie ugryzło?  Nie wolno mi już rozmawiać z płcią przeciwną?

- Jasne że wolno, ale nie przesadzasz śliniąc się na jego widok?

- Ja się ślinie?  Masz jakiś problem? – Popatrzyłam zdziwiona na Sasuke.

- A co niby robiłaś z nim przed chwilą?

- To, co z tobą teraz?  Rozmawiałam.  To, że koleś jest przystojny i jest, na czym oko zawiesić nie znaczy, że nagle stracę dla niego głowę. To tak nie działa, ale co ty możesz o tym wiedzieć. Masz górę lodową zamiast serca. – Prychnęłam piorunując go wzrokiem.

- Może mi z nią dobrze? – Odparł z pustym spojrzeniem niewzruszony moim dogryzaniem.

- Skoro tak to się nie wtrącaj w nieswoje sprawy. Gdybym miała cię słuchać to wychodzi na to, że z tobą też nie powinnam rozmawiać.

- Znaczy, że co?  Podobam ci się? – Uśmiechnął się wrednie lustrując mnie spojrzeniem.

- W twoich snach Uchiha.- Syknęłam. – Niby jak ci coś takiego do łba przyszło?

- Sama to powiedziałaś przed chwilą. Nie jestem idiotą Mai.

- No chyba jesteś. Z resztą. Nie będę z tobą rozmawiać. – Powiedziałam mijając chłopaka i wchodząc do budynku.